του Χάρη ΠαυλίδηΤελευταία παρατηρείται μια τάση, σε διακομματικό επίπεδο, επιστροφής σε έννοιες που προσεγγίζουν το μύθο της μικρής αλλά έντιμης Ελλάδας, η οποία παλεύει μόνη της απέναντι στους… διεθνείς συνωμότες, και περίπου έχει αποδεχθεί μοιρολατρικά ότι θα είναι πάντα στη γωνία γιατί δεν την καταλαβαίνουν.
Βεβαίως όλοι αυτοί που, αργά αλλά με ένταση, επιχειρούν την παλιννόστηση της «Αρετής των Ελλήνων», αρνούνται να δουν την πραγματικότητα.
Ότι η Ελλάδα που όλοι… συνωμοτούν εναντίον της, παράγει το 0,3% του παγκόσμιου προϊόντος, αποτελεί το 0,1% της γήινης επιφάνειας και το 0,225 του πληθυσμού στον πλανήτη. Προφανώς αν κάτι στέκει σ’ αυτή τη «συνωμοσιολογία» είναι η υπόθεση ότι, αυτοί που συνωμοτούν κατά της χώρας δεν είναι οι ξένοι, αλλά εμείς οι ίδιοι.
Απόδειξη αυτού οι σχιζοφρενικές προσεγγίσεις περί αξιοποίησης ή εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, όταν την ίδια στιγμή συνδικαλιστής της ΔΕΗ με θράσος ανάλογο του… δημοσίου χρέους δηλώνει ότι: «τώρα δεν θα κατεβάσουμε τους διακόπτες. Θα τους σπάσουμε»! Αυτός ο κύριος είναι ένας… από τα εκατομμύρια ιδιοκτητών της δημόσιας περιουσίας, αν δεχθούμε ότι αυτή ανήκει στο λαό. Όπως εσείς κι εγώ. Και ερωτώ: Μας ρώτησε και του απαντήσαμε καταφατικά όταν κατέβαζε τους διακόπτες, βυθίζοντας τη χώρα στο σκοτάδι; Μπήκε στο κόπο να μας ρωτήσει αν θέλουμε να τους σπάσει; Και σε τελευταία ανάλυση, ποιος θα πληρώσει αυτές τις συνδικαλιστικές μαγκιές των βολεμένων του κράτους; Μα φυσικά η κοινωνία και κυρίως ο ιδιωτικός τομέας και οι εργαζόμενοι σ’ αυτόν.
Δυστυχώς, κάτω από τις παρούσες συνθήκες, ίσως είναι «πολυτέλεια» να ζητάει κανείς ψυχραιμία και υπευθυνότητα. Και τα δύο δεν «ευδοκιμούν» σε περιόδους όπως αυτή που διανύουμε. Αντιθέτως η ανασφάλεια και η φτώχια οδηγούν στα άκρα, σε φανατισμούς και εθνικιστικές υστερίες. Όπως, όμως, και να γίνει δεν μπορούμε να κάνουμε πολιτική με φουστανέλα και να θέλουμε επιπλέον να της φορέσουμε και τσαρούχια.
Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει, οι κοινωνίες εξελίσσονται, οι νέοι έχουν όνειρα και φιλοδοξίες που σκοντάφτουν στις δικές μας εμμονές και στα στερεότυπα, και τέλος πάντων η Ελλάδα δεν είναι Ψωροκώσταινα. Είναι μια ευρωπαϊκή χώρα, με ιστορία και πολιτισμό, με φυσικό πλούτο αναξιοποίητο και δημιουργικούς πολίτες που αναζητούν ένα σταθερό πλαίσιο δράσης. Δεν έχουμε το δικαίωμα να καθυστερούμε τις εξελίξεις και να εμποδίζουμε την πρόοδο, οδηγώντας τη χώρα μέσω ενός εσωστρεφούς εθνικισμού στην απομόνωση. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να καταναλώνουμε ιδέες και συνθήματα, αντί να παράγουμε ιδέες.
Οι Έλληνες της γνώσης και της δημιουργίας, πρέπει να αντιπαραθέσουμε απέναντι σε όλους αυτούς τους «επαγγελματίες πατριώτες» τον Ελληνικό Πολιτισμό που στηρίχθηκε στην ελευθερία, στην αισιόδοξη αντίληψη για τη ζωή και την βαθύτατη εκτίμηση για τον άνθρωπο. Να παραδειγματισθούμε από τους Έλληνες της διασποράς που ζουν σε ξένες χώρες, χωρίς βοήθεια, χωρίς μέσον, χωρίς ρουσφέτι, χωρίς να γνωρίζουν καλά-καλά τη γλώσσα και παρ’ όλα αυτά δημιουργούν και εντυπωσιάζουν.
Να δώσουμε περιεχόμενο και νόημα σ’ έναν «Νέο Πατριωτισμό» που θα έχει τη βάση του στις αρετές και στις αξίες που δημιούργησαν τον σύγχρονο Δυτικό Πολιτισμό. Κι αυτές γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα του Αισχύλου και του Σωκράτη και τόσων άλλων φιλοσόφων.
Και σε όλους αυτούς τους «ελληναράδες», που μας έχουν μπουχτίσει με τις «νεορθοδοξίες» τους και τα «κλαρίνα», να τους πούμε ότι, η σοφία, η ανδρεία, η φιλοπονία, η αυτοκυριαρχία, η παρρησία, η στωικότητα, η Δημοκρατία, ήταν αρετές και αξίες ατομικές και όχι κρατικές.
Αντίθετα, αυτές οι αντιφιλελεύθερες αξίες που καλλιέργησαν οι Σπαρτιάτες, δεν άφησαν πίσω τους κανένα αξιόλογο πνευματικό έργο. Για να μη πούμε ποιοι τις χρησιμοποίησαν για να καταδυναστεύσουν την ανθρωπότητα. Συνεπώς, για να τελειώνουμε κάποτε με όλους αυτούς- Δεξιούς και Αριστερούς- που συνειδητά ή ασυνείδητα επιδιώκουν να μας γυρίσουν στο «Εθνικό Κράτος», θα πρέπει να αναλάβουμε όλοι το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί, τις θυσίες που συνεπάγεται και να μετατρέψουμε τη καταστροφική αυτή συγκυρία σε τέλος εποχής και ξεκίνημα μιας νέας.
statesmen
